در معاملات ارزی، نرخهایی که روی پلتفرمهایی مانند XE یا Bloomberg دیده میشود صرفاً نقش «نرخ مرجع» را دارند. اما نرخی که در صرافی یا میزهای OTC به مشتری اعلام میشود، دقیقاً همان نرخ لحظهای بازار نیست. برای ایجاد سود منطقی، نرخ بازار کمی تعدیل میشود. این تعدیل در دو قالب انجام میشود: Discounted Rate و Marked-up Rate.
وقتی مشتری ارز به ما میدهد و ما خریدار هستیم، نرخ را کمی پایینتر از Market Rate اعلام میکنیم. این همان Discounted Rate است. برای مثال، اگر نرخ بازار EUR/USD عدد 1.1520 باشد، ممکن است نرخ خرید ما 1.1500 اعلام شود. این اختلاف چندپیپی، سود ما در خرید ارز را تشکیل میدهد. برعکس، زمانی که قرار است ارز به مشتری بدهیم و فروشنده هستیم، نرخ کمی بالاتر از بازار تنظیم میشود؛ یعنی از Marked-up Rate استفاده میکنیم. در این حالت ممکن است همان نرخ 1.1520 با عدد 1.1540 اعلام شود تا فروش ارز نیز برای ما سودآور باشد.
در تمام این محاسبات، Base Currency یا همان ارز سمت چپ جفتارز نقش اصلی را دارد، چون معامله واقعی همیشه روی همین ارز انجام میشود. جفتارز EUR/USD یعنی ما در حال معامله یورو هستیم و قیمت آن را با دلار اعلام میکنیم. عددی که بهعنوان Buy یا Sell نوشته میشود، همیشه مقدار «ارز مظنه» است که برای خرید یا فروش یک واحد Base Currency نیاز داریم.
اگر ما خریدار Base Currency باشیم، تعدیل نرخ روی نرخ Buy اعمال میشود و نرخ خرید کمی پایینتر از بازار قرار میگیرد؛ یعنی برای خرید یک واحد Base Currency، عدد کمتری از Quote Currency پرداخت میکنیم.
اگر فروشنده Base Currency باشیم، تعدیل روی نرخ Sell انجام میشود و نرخ فروش کمی بالاتر از بازار اعلام میگردد؛ یعنی مشتری باید برای دریافت یک واحد Base Currency مقدار بیشتری از Quote Currency بپردازد.
این روش باعث میشود نرخ نهایی همیشه مطابق واقعیت بازار، قابل مدیریت و سودآور باشد. این همان مدلی است که تمامی بانکها، صرافیها و میزهای حرفهای OTC در دنیا استفاده میکنند؛ روشی شفاف و استاندارد که بدون نیاز به کارمزدهای جداگانه، هم سود صرافی را تأمین میکند و هم نرخ منصفانه و پایدار در اختیار مشتری قرار میدهد.
بدون دیدگاه